Article 0

کسی خوش آمد نگفت

من آمدم

روی زانوی درخت کنار قد کشیدم

تو مرا در شلیته ی گلدارم ندیده بودی

می دویدم وباد را ازلابلای انگشتهایم عبورمی دادم

می نشستم و نور را با اشتها می بلعیدم

رود بودم

هوا بودم

          وسط روز تشنه ی تابستان

شالیزار بودم

          و کفشدوزک ها ازساقهایم بالا می رفتند

مادرم با موی بافته گندم شبیه من بود

زنی با دست های تا آرنج در آتش

                                         شبیه من بود

و سرخی گونه اش تنور را می افروخت

پدرم غروب بود

به خانه می آمد و روی نهلین کهنه پهن می شد

مثل کسی که در جنگ مرده باشد

                                         غمگین بود